Hoog tijd voor weer een update! De vorige is al weer even geleden. We hadden het idee dat we de afgelopen maanden eigenlijk niet zo veel te melden hadden, maar nu we de foto’s van de laatste blog bekijken, blijken we toch stiekem wel weer een hoop werk verricht te hebben.
Het eerste project waar we verder mee zijn gegaan is het verstevigen van de dakconstructie. In een lang weekend hebben we de onderligger aardig verlengd en, nog belangrijker, de eerste vier draagconstructies gemaakt. Deze constructies ondersteunen de onderligger en zorgen dat de krachten van het doorzakkende dak door de gebinten worden gedragen.
Halverwege ons dak zit een gigantische bobbel (zie deze foto). Met behulp van een domme kracht hebben we die nog zo’n 20 cm naar buiten kunnen drukken. Op het oog zie je geen verschil, maar de onderligger kon er daardoor wel precies onderdoor.
Vanaf de werkvloer kunnen we makkelijker op de goede hoogte werken 
Met vereende krachten! 
Met wat stevige balken… 
…en een domme kracht (niet Elmer, die is niet sterk)… 
…heb je het dak ineens 20 cm hoger! 
De eerste staander wordt geplaatst. 
De dwarsligger monteren. 
De tijdelijke ondersteuning kan weer weg. 
3 van de 4 draagconstructies. 
De constructie is stevig genoeg! 
Vanaf de grond zie je pas hoe hoog het eigenlijk is.
Met de werkvloer die we hebben aangelegd voor de kapversteviging kunnen we ook direct de sporen behandelen tegen houtworm. Dat is een fijn klusje waarbij we eerst met een ragebol al het stof en spinnenwebben van de afgelopen 200 jaar weghalen. Daarna trekken we een mooie witte overall, met handschoenen, veiligheidsbril en een gasmasker aan en spuiten we al het hout met gif. Omdat we elk plekje moeten bereiken, moeten we ook in de nok van het dak spuiten. Met 8 a 9 meter hoogte is dat nog best een uitdaging.
Een ander projectje waar we mee bezig zijn geweest was een mooie puzzeltocht. Dit is een schoolvoorbeeld van een flinke klus waar je tegen aanloopt bij een oude boerderij, zonder dat je er ooit over na hebt gedacht dat je daar misschien iets aan zou doen.
Het begon allemaal met een putje in het weiland. Aangezien we op de betonnen mestkelder in de het weiland onze auto’s willen gaan parkeren, moet daar een pleintje voor komen, zodat we de auto ook weer kunnen keren. Allemaal leuk en aardig, maar midden in dat pleintje zit dus dat putje en dat is nogal onhandig. Aangezien er alleen een verstopte regenwater afvoer (die straks niet meer nodig is) in het putje uitkomt, kunnen we die wel makkelijk even weghalen. Zo gezegd, zo gedaan! En na een dagje graven, bikken en leegpompen (in een letterlijke putlucht…) is er alleen nog een betonnen bak over. Even wat gaten er in boren, dan kan eventueel regenwater ook weer weglopen. Wel vreemd dat er 2 buizen zijdelings uit de put gaan, maar dat zal wel dienen als overloop. So far, so good…
De volgende ochtend zit de put echter weer vol water. Dat is wel vreemd want het heeft maar een paar mm geregend. Nouja, pomp er in, dan is ie zo wel weer leeg. Ondertussen even het puin afvoeren van gisteren, dan kunnen we de put vol zand storten als we terug zijn. Maar als we dan terug zijn valt het op dat er uit een van de buizen nog steeds water stroomt. Toch maar even op onderzoek uit…
De buis lijkt wel richting de achterdeur te lopen. En ja hoor, als we alle kranen en de douche aanzetten, dan komt er even later water uit de buis zetten. Hmm… En de wc dan? Nee dat kan niet, er komt alleen maar water uit, geen euhm…. vaste delen. Toch?
Toch stroomt er een tijdje nadat we de wc hebben doorgespoeld ook water uit de buis, terwijl verder alle kranen dicht zijn. Shitzooi! Of nouja, eigenlijk niet, want het is alleen maar water. Waar gaat de shit dan heen? Weer een paar uur zoeken verder hebben we pontificaal voor ons kantoortje een grote betonnen bak in de grond gevonden: We zijn blijkbaar de (niet zo) trotse eigenaar van een septic tank.
Na wat overleg met onze vertrouwde hulplijnen ( wat zou je zonder vaders moeten?) blijkt er op zich niet zoveel aan de hand en kunnen we beide buizen op elkaar aansluiten, maar dan moeten we wel zeker weten dat het water dan weg kan. Door een tuinslang met wat oude handdoeken in de afvoerende buis te proppen en er een half uur lang water in te pompen weten we dat het water ergens heen verdwijnt. Dat moet dus wel kunnen.
Maar als we straks de boel verbouwd hebben, willen we er eigenlijk geen septic tank meer tussen hebben, maar gewoon direct op het riool lozen. Dat kan ook, maar dan moeten we wel zeker weten dat de riolering voldoende afloopt richting het centrale riool. Voor water wil dat al snel, maar de wat vastere delen hebben eerder de neiging om op te stoppen. Van het huis naar de put in het weiland is loopt het wel voldoende af. Nu nog kijken of dat van de put naar het centrale riool ook het geval is.
De eerste horde om dat te kunnen bepalen is weten waar onze riolering aangesloten is op de gemeente riolering. Nu heeft elke, zich zelf respecterende, gemeente kaarten van waar rioolaansluitingen zitten, zodat er in geval van verstopping gekeken kan worden of de verstopping in het gemeente riool zit, of op het terrein van de bewoners. Zo’n ontstoppingsput zit meestal precies op de erfgrens. Dus bellen we maar weer eens met de gemeente Coevorden. “Nee, dat moet je via internet aanvragen”. Dus direct op de website een aanvraag ingediend. De volgende dag hadden we er nog niks van gehoord (je zal maar met een verstopt riool zitten…) dus nog maar een keer er achteraan bellen. “Nee, de persoon die daar over gaat is niet bereikbaar. Zal ik een terugbelverzoek achterlaten?” Vooruit dan maar. De volgende dag (nogmaals, je zal maar 3 dagen je wc niet door kunnen spoelen…) kregen we dan eindelijk iemand van de gemeente aan de lijn. “Oud Aalden? Nee, daar hebben we geen flauw idee waar de ontstoppingsputten zitten”. Oke… En nu? “Ik ben morgen in de buurt, dan kom ik wel even langs.”
Uiteindelijk heeft de meneer van de gemeente een punt aangegeven waar er “iets” op het gemeenteriool zit aangesloten. Misschien is het wel onze rioolaansluiting. Misschien is het een regenkolk van de straat. Helaas is het punt wel aan de andere kant van de kruising die voor ons huis ligt en is het vanaf daar nog een meter of 6 naar onze erfgrens. “Waarschijnlijk zit de ontstoppingsput zo een beetje in die richting, om ongeveer een meter diep”.
Dus gaan we maar een geul graven in de richting waar er misschien wat op een met de diep zit. Maar na een geul van 4 meter lang (en ruim een meter diep) te hebben gegraven in de berm zijn we nog steeds geen putje of rioleringsbuis tegen gekomen.
Dan gaan we het van de andere kant proberen. We weten waar de buis vanaf de put in het weiland vertrekt en we weten waar hij ongeveer moet uitkomen. Het meest logisch is om een rechte lijn te trekken tussen die punten, ware het niet dat er nog een schaapskooi tussen staat. Dus eerst maar eens een geultje graven op 3 meter van de put. Bingo, we hebben de buis nog in zicht. Maar als we een lijn trekken vanaf de put, door dat punt, komen we totaal niet in de buurt van waar we uit zouden moeten komen. Toch maar de buis volgen. Na nog wat geultjes gegraven te hebben, stuiten we op een nieuwe put, aan de andere kant van het weiland.
In deze nieuwe put komen maar liefst 3 buizen uit, waarvan eentje rechtstreeks van het huis van de buren lijkt te komen. Na een praatje met de buren blijkt dat zij jaren geleden nieuwe riolering hebben aangelegd en dat die buis waarschijnlijk nog een overblijfsel is. Vanaf de nieuwe put kunnen we een rechte lijn trekken naar de plek waar er “iets” op het riool uitkomt. Als de we laserwaterpas erbij pakken blijkt dat tussen de put en de erfgrens aan de oppervlakte al een meter verschil zit, dus de riolering zal daar zeker dieper dan een meter zitten. Na weer een dag graven hebben we eindelijk de aansluiting op het riool gevonden, op maar liefst 1,60m diep. Dat is mooi, maar met de waterpas hadden we gemeten dat de buis op 1,70m diep zou moeten zitten. De afvoer loopt dus niet voldoende af en de extra put zorgt er ook voor dat de drollen onvoldoende weg kunnen. Oftewel, we moeten de riolering opnieuw aanleggen als we van de septic tank af willen. Voorlopig is het voldoende op de beide buizen in de eerste put op elkaar aan te sluiten.
Inmiddels zijn we 6 volle dagen bezig geweest met het mysterie van de riolering, als je ook nog 36 uur werkt, betekent dat al gauw dat je 3 tot 4 weken verder bent zonder dat het je echt iets oplevert. Behalve dan een nieuw punt voor op de to-do-lijst: riolering opnieuw aanleggen.
Naast het verstevigen van het dak, de houtwormbestreiding en ons riolerings-avontuur, hebben we ook in de tuin nog een hoop werk verzet. Maar aangezien we inmiddels al een heel verhaal hebben, bewaren we dat voor de volgende blog.
Zoals gebruikelijk sluiten we af met wat mooie plaatjes. Dit keer van het winterse weer dat we in februari hadden.
