Month: June 2020

We zijn natuurlijk veel te laat met deze update, maar we hebben het een beetje druk gehad (dat gaat vast een rode draad worden voor deze blogs…).

Afgelopen vrijdag was het eindelijk zover: De officiële overdracht! We zijn ‘s ochtends vroeg met twee volgepakte auto’s en een aanhanger vol met bed deze kant op gereden. Na een kort rondje door het huis en het noteren van de meterstanden, kregen we al de sleutels! In verband met corona mocht het gezelschap bij de notaris niet te groot zijn.

Omdat we wat tijd over hadden voor we bij de notaris moesten zijn, maakten we nog een rondje door het huis. Rolina ging nog even naar de WC en ik keek nog wat rond. “Het duurt wel lang, dat WC-bezoekje, even kijken wat er aan de hand is.” Maar Rolina was niet meer bij de WC, dan maar een keertje roepen: “Rolina, waar ben je?”. Geen reactie. Is ze op de deel? Nee, buiten dan? En telkens maar roepen en roepen. Dan gaat de telefoon: Rolina. “Waar ben je? Ik zoek me een ongeluk!”. We hadden nog geen 15 minuten onze sleutels of we waren elkaar al kwijt geraakt.

Met een (nog) volgepakte auto gingen we op weg naar de notaris. Na wat plichtplegingen en een handje vol handtekeningen was het zo ver: Het huis is officieel van ons!

Zondag hebben we het wat rustiger aan gedaan. Eerst een ontbijtje op ons terras. Als om 10.30 uur de ouders van Rolina al toeterend het erf op komen rijden, is dat het 4e menselijke geluid dat we horen. Verder alleen de vogels en de bijen (die blijkbaar héél erg fan zijn van één van de planten bij het terras). De rest van de dag vermaken we ons met dozen uitpakken, lampen ophangen en voor de 10e keer de indeling van de meubels in de woonkamer veranderen.

Maandag kan er weer hard gewerkt worden. Aangezien het gras op sommige plekken meer dan een meter hoog is, kan het niet met de gewone grasmaaier gemaaid worden. Gelukkig kunnen we de bosmaaier van de ouders van Rolina lenen en kan Elmer zich flink uitleven op het oerwoud dat voor ons gazon moet doorgaan. Elmer is al dik een uur bezig (net een beginnetje gemaakt…) als de buurman langskomt: “Ik kan wel wat paarden van mij er in jagen, die vreten het zo kaal”. Kijk, daar hebben we wat aan! Voor we er erg in hebben, lopen er twee paarden (inmiddels drie) in onze wei.

Maandag komen er ook twee man van de gemeente en iemand van de monumentencommissie om te praten over onze verbouwplannen. Van een dialoog was echter niet echt sprake, praktisch het enige dat we hoorden was: “Nee, dat kan niet.”. De reden hiervoor is dat zo’n beetje elke muur als “origineel” wordt bestempeld. Op oude foto’s (kijk vooral eens hier) is te zien dat de binnenmuren van hout zijn. Bovendien vertelt een buurman die in dit huis geboren is, dat de muren allemaal van de verbouwing in de jaren ’60/’70 (van de 20e eeuw voor de duidelijkheid..) zijn.
Verder zijn we ook weinig te weten gekomen over hoe de procedure nou loopt en wat de mogelijkheden voor subsidie zijn. Al met al zijn we er dus niks mee opgeschoten.
We denken er aan om een bouwhistorisch onderzoek te laten uitvoeren. Met zo’n onderzoek wordt, zoals het woord al zegt, de bouwhistorische geschiedenis van het pand in kaart gebracht. Als onze vermoedens kloppen, kunnen we daarmee aantonen dat de muren niet origineel zijn en dus gesloopt kunnen worden. Het zal wel een lijvige procedure worden voor we eindelijk aan de verbouwing kunnen beginnen.

Om onze zinnen te verzetten zijn we maar verder gegaan met de schier oneindige To Do-lijst die we inmiddels hebben. Meer grasmaaien, thuiskantoor inrichten, nog meer dozen uitpakken, 10.237 spinnen weghalen en Dobby kennis laten maken met haar nieuwe omgeving. En natuurlijk een nieuwe blog schrijven!

Inmiddels is de afscheidsborrel met de buren geweest en stapelen de volle verhuisdozen zich steeds hoger op. Nog drie nachten in Oudleusen en dan gaan we naar Aalden.

Maar waar waren we gebleven? Oh ja, die vraagprijs. Daar moest flink wat van af, wilde het voor ons haalbaar zijn. We besloten een bod flink onder de vraagprijs uit te brengen. Proberen kon ten slotte altijd. Al snel kwam daar de cryptische reactie van de makelaar: ons bod lag dichter bij wat de verkopers voor het huis wilden hebben, dan de vraagprijs. Na een paar whatsappjes over en weer kon de champagne open! We waren het eens geworden over de prijs!

Naast het gebruikelijke voorbehoud van financiering, hadden we ook een voorbehoud van verkoop eigen woning op laten nemen in het koopcontract. Als wij ons huis niet binnen een redelijke termijn konden verkopen, konden we de koop kosteloos ontbinden. De corona-crisis was nog niet helemaal in volle hevigheid losgebarsten, maar het rommelde al wel. Wat zou dat met de huizenmarkt doen? Toch maar wat extra zekerheid.

Het enige nadeel van deze clausule was dat de verkoper ondertussen het huis in de verkoop mocht houden. Bij een 2^e geïnteresseerde, zouden wij 48 uur de tijd krijgen om te beslissen of wij onze voorbehouden zouden laten vallen of van de koop af zouden zien. Maar ach, het huis stond al ruim anderhalf jaar te koop, dus zo’n vaart zou dat niet lopen. Toch?

Inmiddels was de corona-crisis in alle hevigheid los gebarsten. De open huizendag ging niet door en voor elke bezichtiging moesten we ons thuiskantoor opruimen en het huis uit. Even lekker op een terrasje van de zon genieten? Oh nee, dat kan niet, dan maar in je eentje naar de supermarkt terwijl de ander bij de auto blijft wachten. Maar er waren gelukkig nog steeds bezichtigingen.

En toen was daar ineens ’s avonds laat een appje van de makelaar van Aalden: kapers op de kust. Gelukkig hadden we al wel geïnteresseerden in ons huis, maar om zomaar al onze voorbehouden te laten vallen, klonk wel als een risico… Twee weken van heel wat stress, telefoontjes, appjes en nog meer spanning volgden. Gelukkig hadden we ondertussen een koper gevonden voor ons huis, dat gaat de goede kant op. Hopelijk kunnen ze het in Aalden rekken tot we een handtekening hebben!

Toch niet! Onze koper trok zich terug, en wij waren weer terug bij af! Toen belde de makelaar weer: De nieuwe kopers in Aalden leken niet helemaal eerlijk te zijn geweest, dus dat leek niet door te gaan. En inmiddels had koper nummer 3 zich ook al gemeld. Omdat wij ons huis al (zo goed als) verkocht hadden, wilden de verkopers het wel laten zitten en de koop met ons door laten gaan. En dan moet je dus vertellen dat onze koper zich had terug getrokken… Zo dichtbij, en toch zo ver weg…

We besloten het lange paasweekend er eens even goed over na te denken. Het voorbehoud van verkoop eigen woning was bedoelt voor meer zekerheid, de praktijk bleek juist minder zekerheid te zijn. Kunnen we het voorbehoud van verkoop laten schrappen en wel het voorbehoud van financiering laten staan? Dat bleek te kunnen! De verkoop met de andere geïnteresseerden was van de baan en wij hoefden alleen onze financiering nog op orde te krijgen. Maar we liepen wel het risico met twee huizen (leuk!) en twee hypotheken (minder leuk…) te zitten.

Ondertussen gingen de bezichtigingen door, soms voor een tweede keer. Na een tijdje hadden we weer een geïnteresseerde. Vrij vlot konden we het eens worden over de prijs. Ze wilde alleen nog een bouwkundige keuring, maar dat zou het kopen niet in de weg staan. Zo gezegd, zo gedaan. Uit de keuring kwam niks bijzonders, dat kan dan toch niet meer verkeerd gaan?

Wel dus! Ook deze koper trok zich weer terug. Onze makelaar zei het nog nooit eerder meegemaakt te hebben, dat het twee keer bij hetzelfde huis gebeurd. Inmiddels waren de pageviews op Funda gekelderd omdat het huis op ‘onder bod’ stond en ook de corona-crisis denderde voort. Gaat dit ooit nog goed komen?

Na een week kwam er weer wat vraag voor bezichtigingen. Dus weer het thuiskantoor opruimen en op de parkeerplaats van de supermarkt wachten tot je je eigen huis weer in kan. Het oordeel van de bezoekers was in deze periode redelijk gelijk: “Toch niet helemaal wat we zoeken”.

Toen was er ineens een telefoontje van de makelaar: We hebben een bod! De koper die zich als eerste had terug getrokken wilde nu ineens toch weer! Na wat moeizame onderhandelingen hebben we toch onze zin gekregen, maar dit keer moest er wel vlot een handtekening komen. Gelukkig hoefde het oude koopcontract nauwelijks aangepast te worden en een dag later hadden we die felbegeerde handtekening.

Maar dan ben je er nog niet, want iedereen heeft drie dagen de tijd om zich te bedenken en de koop te ontbinden. Tenzij het hemelvaart is, dan worden die drie dagen ineens zes dagen. Maar na die spannende zes dagen kon de champagne echt open!

Alles is definitief, we gaan verhuizen!

Volgende week vrijdag worden wij de gelukkige eigenaren van een prachtige Saksische boerderij. Maar hoewel het echte avontuur nog moet beginnen, hebben we al het nodige mee gemaakt….

Al jaren hebben we het over ‘de droom’: samen een oude boerderij opknappen! Uren hebben we al of Funda doorgebracht, op zoek naar onze droomboerderij. Zeker in het begin was het meer tijdverdrijf dan serieus zoeken, maar dat veranderde vorig jaar. Rolina besloot, na jaren lang uren per dag in de trein naar Amsterdam doorgebracht te hebben, een andere baan te gaan zoeken. Want Oudleusen-Amsterdam is een eind, maar ‘willekeurig-klein-dorp-in-Drenthe’-Amsterdam is nog veel verder. Reden voor ons om iets serieuzer op Funda te kijken. Toen de NVM open huizendag in maart 2019 was, trokken we de stoute schoenen aan.

In Aalden deed een prachtige Saksische boerderij mee en we moesten toch naar de familie in Drenthe. Daar aangekomen bleken we niet de enige geïnteresseerden te zijn. Volgens de verkoper was het de hele dag al een komen en gaan van kijkers. Gelukkig maar, dan hoefden wij ons ook niet schuldig te voelen: Rolina werkte immers nog steeds in Amsterdam en de vraagprijs lag ook echt wel buiten ons budget. Maar het was wel heel leuk om even een kijkje te nemen.

Als Rolina in de zomer van 2019 wordt aangenomen in Groningen, kunnen we ineens een stuk concreter op zoek. In Eexterzandvoort staat al jaren een boerderij met anderhalf hectare grond te koop. Eerst maar eens de makelaar bellen: “Oh mevrouw, het is goed dat u belt. Ik zou er niet aan beginnen…” Oke… Dat is bijzonder… Maar goed, we hadden zelf al wel gezien dat er echt heel veel aan moest gebeuren, dus na enig aandringen mochten we langskomen voor een bezichtiging. Na een tweede bezichtiging met de oom van Rolina (die aannemer is), wisten we dat zo’n beetje alles behalve een deel van de buitenmuren vervangen zou moeten worden. Als er wat van de prijs af zou gaan, zouden we dat financieel moeten redden. Maar na stevig onderhandelen en veel praten, kon er niet meer dan 2000 euro van de vraagprijs af (voor een huis wat al jaren te koop staat). Helaas! Dan maar verder kijken.

Na onze reis naar Nieuw Zeeland, en een kortstondig uitstapje naar een huis in Mantinge, besluiten we in januari nog weer eens contact op te nemen met de makelaar van Eexterzandvoort. We zijn nog steeds geïnteresseerd, maar willen wel eerst een duidelijk signaal van de verkopers dat ook daadwerkelijk willen verkopen. Er kwam een duidelijk signaal van de verkopers: het huis werd uit de verkoop gehaald. Jammer, maar wel eindelijk duidelijkheid.

De Saksische boerderij in Aalden stond ook nog steeds te koop, maar was nog niet in prijs gezakt. Toch besluiten we een poging te wagen en bellen we de makelaar voor een bezichtiging. De ouders van Elmer gaan mee als extra ogen voor de bezichtiging. Eenmaal daar, blijkt de makelaar verhinderd te zijn en worden we rondgeleid door de verkoper. En die blijkt onze nieuwe buurman te worden (als het allemaal door zou gaan). De reactie van Elmers ouders na afloop zegt een hoop: “Prachtig plekje! Maar er moet wel heel veel gebeuren!”. En laat dat nou precies zijn wat we zoeken!

Om in te schatten hoeveel er moet gebeuren, besluiten we nog een keer te gaan kijken. Dit keer met de ouders en oom (dezelfde weer) van Rolina. Nu is de makelaar er wel en hij vertelt al snel over de kapconstructie. Die is namelijk niet best (hadden we de vorige keer al gezien) en er heeft al eerder een aannemer naar gekeken. Kosten om dat helemaal historisch accuraat (het is een rijksmonument) te herstellen: 100.000 euro. Oei… Dat valt vies tegen en kunnen we niet betalen. Toch maar naar binnen en alles nog eens bekijken. Gelukkig weet de oom van Rolina ons gerust te stellen. Als je alleen de constructie verstevigt en je doet alles zelf, dan is het wel voor 10.000 euro te doen. Dat scheelt! Na een uitgebreide ronde door de boerderij lijkt het er op dat we met de verwachte overwaarde van ons huis een heel eind moeten komen om de boel op te knappen. Maar dan moet er wel wat gebeuren aan die vraagprijs…

WORDT VERVOLGD

PS: De website is nog onder constructie…